Reikicentrum Ságapo

Al sinds 1998 een begrip in Limburg en omstreken

Een verhaal, een visie, over (borst)kanker

Op mijn eigen zoektocht heb ik ongelooflijk veel informatie gevonden op internet, o.a. op de site van manon-schrijft.nl .

Ik ben dan ook zeer dankbaar dat Manon toestemming heeft gegeven om diverse teksten en artikelen over te nemen en te plaatsen op onze site. Haar bevindingen, haar verhaal en andere schrijfsels zijn ook gebundeld te koop via haar internetpagina. Daar is ook haar verhaal te lezen, en haar visie over kanker en chemo komt nagenoeg overeen met de mijne.

Deze visie (die ik overigens deel met veel lotgenoten) wil ik graag met je delen.
Het is onze wens om mensen, die door de diagnose kanker ondergedompeld worden in angst, chemo en ziek-zijn, erop te wijzen dat er ook een andere weg bestaat, zonder nog zieker te worden, naar hoop en genezing.
Het is onze wens om - met het delen van ervaringen - de medemens bewust laten worden, ver voor de diagnose kanker zich aandient, van de factoren waarbij kanker kan ontstaan en zou kunnen worden voorkomen.





Daarom eerst:
Mijn verhaal…
In april 2009 overleed mijn dierbare zus Truus, na een lang en intensief behandeltraject, aan hetzelfde soort en type borstkanker dat ik nu ook bleek te hebben. Zij koos destijds (2004) voor een borstbesparende operatie, had uitzaaiingen in de okselklier, ontwikkelde drie jaar later botmetastasen, kreeg weer diverse ziekmakende chemokuren en bestralingen. Ná de chemo werd ze alsmaar zieker.
Ik heb ongelooflijk met haar meegeleefd en vaak ook meegeleden. Langs de kant staan en een geliefde verliezen doet zo'n pijn… Ik mis haar nog steeds, nog elke dag.
Toen ik 3 jaar later een knobbeltje in mijn rechter borst ontdekte (wat later een echte 'wake-up-call' bleek te zijn), zag ik mijn leven plotseling en razendsnel aan me voorbij gaan. Angst speelde een rol dat ik niet direct naar de huisarts ging; nuchter als ik ben wilde ik even afwachten hoe dit knobbeltje zich zou ontwikkelen. Ik was tenslotte een paar maanden geleden bij het Bevolkingsonderzoek 'gezond' verklaard…
Een aantal weken later was het knobbeltje er echter nog steeds, onveranderd en prominent aanwezig. Naar de huisarts. Naar de radiologie. Mammagrafie en echo. Niets te zien op de foto (?), maar wel voelbaar aanwezig. Op de echo werd wél een verdacht tumortje gevonden. Daarna volgde uiteraard een mammacore-biopt en dit kleine stukje weefsel ging naar 'mijn' Pathologie voor onderzoek (hoe vreemd, mijn collega's wisten eerder dan ik of het kwaadaardig was of niet - vooral ook voor hen erg vervelend). Wachten… wachten… wachten is erger dan weten...
De chirurg roept me uiteindelijk naar binnen en vertelt me waar ik al lang bang voor was.
Donderdag 26 april 2012:
"Slecht nieuws" zegt de chirurg, terwijl hij de deur achter zich dicht trok.
"Hoe slecht?" vraag ik.
"Invasief ductaal carcinoom".
"Shit," zeg ik en ga zitten.
"Dat mag je wel zeggen", zegt de vriendelijke en rustige stem. Hij kijkt me aan en zegt een tijdje helemaal niets meer…
Zo begon op mijn 52ste mijn ziekteproces dat opvallend veel en vervelende overeenkomsten had met de ziekte van mijn overleden zus. Ik werk op het Laboratorium voor Pathologie en door mijn werk had ik aan deze 3 woorden genoeg: invasief ductaal carcinoom. De chirurg legde goed en duidelijk uit wat dit betekende, informatie die vooral voor mijn partner belangrijk was. Ik wist, door mijn werk, exact wat dit betekende en wist ook exact wat de gevolgen (zouden kunnen) zijn.
Dus ja, het bleek borstkanker te zijn. De diagnose was gesteld en het spook in mijn hoofd kwam tot leven… Emoties kwamen en gingen.
We gaan naar huis, bellen een aantal vrienden en ik moet die donderdag naar mijn oude moeder (die nog lang niet het verlies van haar oudste dochter verwerkt heeft) om haar dit verschrikkelijke nieuws te vertellen…
Toen de diagnose werd gesteld, wist ik direct: geen chemo en geen bestraling. Daar word ik pas echt ziek van. Ondanks het spook in mijn hoofd overheerste een voortdurend sterk gevoel: mijn intuïtie.
Op de vraag of er een alternatief is, antwoordde het reguliere circuit luid en duidelijk: Nee.
Het medisch advies was: borstbesparende operatie , gevolgd door bestraling , eventueel chemo en alles wat verder nog nodig mocht zijn…
Mijn weg werd uiteindelijk: dubbelzijdige amputatie (rechts: om bestraling te voorkomen en de kanker te verwijderen, links: preventief en om balans te herstelen), ontgiftiging van mijn lichaam, en het belangrijkste: mijn leven moest veranderen !
In korte tijd moesten veel aanvullende lichamelijke onderzoeken worden gedaan en veel ingrijpende beslissingen worden genomen. Ik besloot te kiezen voor een amputatie en niet voor chemo of bestraling (ik had teveel gelezen over de gevolgen van chemo, teveel onderzocht, teveel gezien). Mijn mening was gevormd! Ik vertrouw mijn auto met motorpech toch ook niet toe aan een monteur die 10% garantie geeft? Dus geen chemo!

Mijn denkproces maakte dagenlang overuren. Borstbesparend? Of amputatie? Bestraling? Eventueel chemo? Allemaal afhankelijk van de grootte van de tumor en al dan niet schone lymfklieren. De toekomst is zeer zeker onzeker. Ik start met Bach druppels en natriumbicarbonaat.
Ik beslis uiteindelijk: amputatie. Dat voelde (voor mij) beter, geestelijk minder belastend, balans. Ondanks de goedbedoelde adviezen van de chirurg en patholoog.
Vastbesloten om dit te overleven, lees ik een spreuk van Francois Truffaut: "Als je altijd in iemands voetsporen treedt, kun je hem nooit inhalen".
De eerder gemaakte keuzes van mijn zus hadden dus wel degelijk invloed op de mijne…
Enkele dagen later, nadat de storm aan gevoelens wat is gezakt, ga ik naar de zeer deskundige en lieve mensen van het mammateam en leg mijn dilemma voor: ik wil een dubbelzijdige amputatie. Ik leg uit dat deze keuze niet gebaseerd is op angst. Mijn mening is dat als een patiënte goed heeft nagedacht over een preventieve amputatie, er geen redenen zijn om dat niet te doen. Waarom zou een reconstructie wel acceptabel zijn, en een amputatie (die ook de asymmetrie herstelt), niet?
Mijn partner, Marjo, staat volledig achter me, stimuleert me en laat me...
Nu nog een chirurg vinden die een gezonde borst wil amputeren. Deze chirurg vond ik in de persoon van een zeer meelevende arts, die me weliswaar probeerde van mijn standpunt af te brengen door eerst rechts de amputie uit te voeren, via een vertragende 'omweg' een tijdje later een MRI links te maken en daarna eventueel tijdens een tweede operatie een linkszijdige amputatie uit te voeren. Zo kreeg ik ongewild bedenktijd, in haar angst dat mijn keuze een opwelling was.
Ik bleef bij mijn standpunt.
De ontboezemingen
15 mei 2012: in de spiegel bekijk ik voor de laatste keer mijn intacte lichaam. Ik meld me bij de opname en mag vrij snel door naar de operatiekamer. Mijn nuchterheid laat nogal wat cynisme toe en ik onderga vrij onbevangen de ingreep. Desondanks ga ik bibberend van angst de narcose in; alles zou afhangen van de schildwachtklier.
De volgende dag de drain eruit en -amper 21 uur na de operatie- naar huis waar mijn lieve partner een heerlijk en veilig bedje op de bank heeft gecreëerd. Veel lieve vrienden die me komen bezoeken en de postbode brengt elke dag stapels kaartjes, een chronisch vazen-tekort voor alle bloemen, veel hulp uit onverwachte hoek, etc.
De dag dat ik thuiskwam (op de verjaardag van mijn zus) voelde alsof me nieuw leven was gegeven. De pijn was draaglijk en mijn hoofd was rustig; de kanker is weg.
Uit het pathologisch verslag bleek de tumor chirurgisch 0,8 cm te zijn, in tegenstelling tot de radiologische diagnose 1,2 cm. De fragiele grens tussen chemo of niet (natrium-bicarbonaat?). De lymfklieren waren vrij. Opluchting!
Uit het gesprek, een week later met de chirurg, bleek ik dus geen chemo 'nodig te hebben'. Dat bespaarde me/ons een hele hoop lastige discussies.
De MRI wees ondertussen uit dat er geen tumor zat in mijn andere, mijn linker borst, waardoor de chirurg later 'gewoon' kon opereren, zonder verdere aantasting en onderzoek van de lymfklieren.
Ik herstelde redelijk snel, mijn rechter arm bezorgde me wat complicaties (o.a. wondvocht) waarvoor lymfdrainage therapie nodig was. Wat heb ik toch een lieve therapeute; de tips en adviezen van Miranda zijn goud waard!
26 juni 2012, zes weken later: ik meld me opnieuw bij de opname en mag weer naar de operatiekamer. Ik nam wederom afscheid, nu van mijn andere borst en ik werd twee uur later wakker op de Recovery. Ik huilde niet, maar tranen liepen onophoudelijk over mijn wangen. Blijkbaar zat er dus toch gevoel achter mijn nuchterheid.
Weer herstel ik relatief snel. De pijn was draaglijk en de vrienden stonden weer onvoorwaardelijk voor ons klaar.
BRCA Erfelijkheidsonderzoek werd ingezet, want in mijn familie ontstond nogal wat paniek. Logisch, de kinderen van mijn zus zijn uiteraard ook erg bezorgd over hún lot. De uitslag is nog niet bekend. Mogelijk volgt er t.z.t. nog een eierstok-operatie.
Een tip: neem een pyjama mee naar het ziekenhuis die knoopjes heeft. Dat het niet gemakkelijk is iets over je hoofd aan of uit te trekken, is je vast al duidelijk.
Aan de rand van de afgrond
"Aan de rand van de afgrond ben je pas bereid om te veranderen". Mijn leven moest óm.
Na het ziekteproces en het overlijden van mijn grote wijze zus, het (te) korte rouwproces omdat vrij snel daarna mijn zwager Henk ernstig ziek werd en overleed, mijn moeder die een herseninfarct kreeg en heel veel zorg nodig had, familierelaties waren veranderd (ik moest mijn zus 'vervangen'), de verhuizing van mijn moeder naar het zorgcentrum, de stress die de werkomstandigheden in de zorg met zich meebrengen, onze drukke agenda in ons Reikicentrum... Mijn levenswijze bleek behoorlijk ongezond te zijn.
Ik besloot radicaal dingen anders te gaan doen: met name stress te vermijden. Nog steeds is dit proces gaande, en waar ik uiteindelijk terecht kom en welke keuzes ik nog meer ga maken is nog niet helemaal duidelijk. Ik vind het wel spannend allemaal...
Stress
Hoe lang ga je nog door met werken, signalen in je lichaam negeren, met het constante doorgaan, piekeren, zorgen maken, zorgen voor anderen en niet voor jezelf, energie verspillen? Zoek een manier om tot rust te komen. Geen tijd of geen geld? Wat is belangrijker: je gezondheid of ziek-zijn?
Als je een berg beklimt, laat je een dal achter…
Veranderingen zijn moeilijk. Veranderingen zijn pijnlijk. Het veranderingsproces dat ik ben aangegaan, onder leiding van Gerda van den Berg, is heftig en nog steeds gaande. Opgevoed met het motto: "als je werkt, ben je goed bezig", is het ongelooflijk moeilijk om je eigenwaarde niet af te meten aan je werk.
Mijn gevoel speelt me nu vaak parten. Iedereen zegt dat ik de tijd moet nemen om dit te verwerken. Ik ben moe, zit soms met mezelf in de knoop, er komen gevoelens die ik niet wil en die vaak erg lastig zijn. Ik heb minder geduld en vind dat 'het nu maar over moet zijn'.
Geduld!
Op internet las ik de " Spijt top 5 van stervenden ". Deze regels inspireerden me om direct mee aan de slag te gaan:
· Ik zou willen dat ik de moed gehad had, om een ‘waar’ leven te leven. En niet het leven dat ánderen van me verwachten.
· Ik zou willen dat ik niet zo hard gewerkt had.
· Ik zou willen dat ik de moed gehad had om mijn gevoelens te uiten.
· Ik zou willen dat ik contact was gebleven met mijn vrienden.
· Ik zou willen dat ik mezelf meer had toégestaan om gelukkig te worden.
Wat is jouw grootste spijtpunt op dit moment? En wat wil jij nog bereiken of veranderen voordat je sterft?
Het is pas écht hard werken als je aan jezelf werkt! Ik wens je tijd!
Voeding
We leven in een wereld waarin 90% van wat we eten (en drinken!) bespoten is, chemische toevoegingen heeft, arm is aan voedingsstoffen, of voor een groot deel uit suiker bestaat! Daarnaast eten we (te veel) vlees dat bovendien van dieren afkomstig is die onder de meest ongezonde/erbarmelijke omstandigheden zijn gefokt en gemanipuleerd om zo winstgevend mogelijk te zijn, zonder oog voor mens of dier.
De strijd aanbinden met kanker? Dat betekent een aanpassing in voeding en levensstijl, maar ook een zorgvuldige reiniging van je lichaam.
Ik ben ervan overtuigd dat je gezondheid (deels) jouw eigen verantwoording is. Mijn zoektocht naar goede voeding is lang en tijdrovend, en smaken verschillen. De grote hoeveelheid informatie, die ook op internet te vinden is, is te veel om hier te benoemen. Probeer zoveel mogelijk kennis te vergaren over goede en gezonde voeding. Dat is belangrijk. Dank je wel, Jeanne, voor je goede adviezen.
Ik probeer suiker te voorkomen, maar drink nog regelmatig een lekker Belgisch biertje. Voor mij geen aspartaam meer en geen foute E-nummers. Wil je trouwens één of twee klontjes gif in je koffie?
Reiki
In onze praktijk komen natuurlijk mensen met de vraag of Reiki iets kan betekenen in hun ziekteproces (kanker). Onze ervaring is dat iemand die helemaal is uitbehandeld (met chemo) na een aantal Reikibehandelingen weer kwaliteit van leven hervind, op mentaal alsook op fysiek niveau.
Reiki kan (een vergevorderd stadium van) kanker natuurlijk niet genezen. Reiki kan zeker aanvullend werken op de bestaande reguliere therapieën, maar ook hier geldt onze zienswijze: alternatieve therapieën tegen kanker zouden succesvoller zijn als patiënten ze niet pas als laatste redmiddel zouden aangrijpen!

Het lot schudt de kaarten...

" Het lot schudt de kaarten en wij spelen." (Arthur Schopenhauer)
Onderzoek heeft aangetoond dat de meeste mensen na zware tegenslag door verschillende periodes gaan. Het schijnt helend te zijn als je deze fases goed doorloopt (ontkenning, boosheid, verdriet, aanvaarding en betekenis-geven).
Het kan dus helpen om na te gaan welke fase je eventueel hebt overgeslagen en jezelf dan toestemming te geven om bijvoorbeeld verdrietig of boos te zijn. Misschien kun je hulp zoeken als je langere tijd in een bepaald gevoel blijft hangen.

Neem de tijd!
Je kunt jezelf tijdens je denkfase o.a. afvragen: Wat zijn de reguliere behandelmethoden? Wat is je (extra) overlevingskans of overlevingstijd? Wat zijn de eventuele bijwerkingen (op korte en langere termijn)? Heb je vertrouwen in je (natuur)arts? Heb je behoefte aan een second opinion? Wat zijn je alternatieven? Welke behandeling -of combinatie van behandelingen- geeft jou het beste gevoel? Sta je achter de behandeling? Kan je naaste familie achter je beslissing staan?

Jij mág uiteindelijk voor jezelf bepalen welke behandeling, of combinatie van behandelingen, het beste voor je is!

Aanbevolen boek, om mee te beginnen, van de fanatieke Andreas Moritz:
"Kanker is geen ziekte... maar een overlevingsmechanisme"
Volgens Andreas Moritz is kanker één van de laatste redmiddelen van je lichaam. Kanker ontstaat als gevolg van eerdere gezondheidsproblemen die niet opgelost zijn en het is het ultieme wapen tegen levensbedreigende crises. Het opruimen van deze problemen is absoluut noodzakelijk om uiteindelijk de genezing van lichaam, geest en ziel mogelijk te maken.
De traditionele aanpak van kanker bestaat nog steeds uit het vernietigen van de kankercellen, het operatief verwijderen van de cellen, of deze door middel van bestraling te verbranden; iets wat slechts in zeven procent van de gevallen succes heeft. In dit boek wordt duidelijk gemaakt, hoe het komt dat de klassieke behandelmethodes dodelijk kunnen zijn, wat de werkelijke oorzaken van kanker zijn, en hoe je zelfgenezing kunt bevorderen.
Een radicale en vernieuwende benadering van kanker.
Na het lezen van dit boek wist ik het absoluut zeker: geen chemo! Er was dus wél een andere weg. En na mijn zoektocht, o.a. op internet, wist ik ook: hierin sta ik niet alleen.
Tenslotte
Natuurlijk zal ik proberen deze pagina up-to-date te houden en nieuwe informatie te melden.
Ik heb altijd geluk: mijn tumor bleek klein, de lymfklieren vrij. Dus het komt goed, het gaat goed, het ís goed! Ik sta nog steeds volledig achter mijn keuze. De littekens genezen relatief snel en de lichamelijke ongemakken schijnen na verloop van tijd minder te worden. De spiegel zegt echter dagelijks met geweld de waarheid. Maar bovenal: ik vóel me goed! Ik voel me elke dag sterker worden.
Mijn mening hoeft niet de jouwe te zijn. Uiteraard respecteer ik ieders (vrije) keuze in de behandeling van kanker. Regulier of alternatief of een combinatie van beiden. Blijf dicht bij jezelf maar gebruik ook je verstand. Mix alle informatie door elkaar en maak jouw keuze. Kies dan de behandeling waar jij in gelooft en die bij jou past.
Ik wens je tijd! Tijd om na te denken, je gevoel te volgen en een goede beslissing te nemen.
Voor onze lieve vrienden: Bedankt voor alle lieve woorden, de mooie bloemen, Reiki, hartverwarmende kaartjes, voor al jullie hulp, gras maaien, honden uitlaten, bedankt voor de brandende kaarsjes en alle goede wensen die de afgelopen periode naar ons toe kwamen.
Het voelde als een heerlijk warm bad.
Conny



Laatste wijziging/aanvulling september 2012

Wellicht ten overvloede wil ik vermelden dat ik geen arts ben en dat mijn medische kennis niet verder reikt dan mijn achtergrond en werkervaring op het Laboratorium voor Pathologie. Ik wil hier daarom benadrukken dat de informatie op dit gedeelte van onze site niet bedoeld is als advies.